Uchwalona ponad rok temu ustawa o systemie powiadamiania ratunkowego nie rozwiązała zasadniczych problemów związanych z funkcjonowaniem systemu powiadamiania ratunkowego. Dowodem na słabość przyjętych wówczas rozwiązań jest historia jej nowelizacji przeprowadzona w pośpiechu w końcu roku 2014 roku, między 4 a 29 grudnia. Zaproponowane zmiany tylko pozornie miały wyłącznie techniczny, porządkujący charakter.

Nagły i przyspieszony tryb w jakim wprowadzono propozycję poprawki był sporym zaskoczeniem dla co najmniej kilku posłów, członków sejmowej Komisji Administracji i Cyfryzacji.

Kontrowersje jakie zaistniały podczas procesu legislacyjnego, pokazują nie tylko niedoskonałość systemu powiadamiania ratunkowego, ale też pokazują systemowe słabości  organizacji administracji rządowej i kontrolującego jej pracę Sejmu.

Propozycje zmian w ustawie dotyczyły dwóch kwestii:

1. likwidacji obowiązku zapewnienia dostarczenia przez operatorów możliwości wysyłania darmowych sms-ów alarmowych na numery 997, 998, 999 (policja, straż pożarna, pogotowie ratunkowe)
2. wyznaczenie do odbioru sms-ów alarmowych wysyłanych na numer 112 jednego centralnego punktu systemu powiadamiania ratunkowego zamiast dotychczasowych wielu „właściwych terytorialnie centrów powiadamiania ratunkowego”