Historia
Instytut Sobieskiego to czołowy polski think tank, który rozpoczął działalność w 2003 roku a w 2005 uzyskał osobowość prawną. Fundatorami Instytutu są Mirosław Gruszka i Paweł Szałamacha.
Instytut prowadzi działalność naukowo-badawczą, wydawniczą i ekspercką. Przygotowuje z własnej inicjatywy raporty, komentarze i ekspertyzy dotyczące głównych obszarów swojej działalności takich jak: energetyka, transport, gospodarka, finanse publiczne, rozwój regionalny, nowe technologie, infrastruktura i polityka zagraniczna. Jest organizatorem międzynarodowych i krajowych konferencji, seminariów i paneli.
W latach 2003-2010 wydawał kwartalnik Międzynarodowy Przegląd Polityczny pod red. Konrada Szymańskiego. W latach 2011-2015 był organizatorem corocznego kongresu Polska – Wielki Projekt. Od 2016 roku realizuje projekt Akademia Sobieskiego, którego celem jest kształtowanie przyszłych liderów polskiego życia politycznego i gospodarczego. W 2017 zorganizował edycję Krajowej Ligi Innowacji.
Od 2017 roku Instytut kładzie większy akcent w swojej działalności na publikacje opracowań i rekomendacji, których celem jest pokazywanie jak polska gospodarka mogłaby lepiej wykorzytywać szanse związane z czwartą rewolucją przemysłową, innowacyjnością i nowymi technologiami.
Misja
Wierzymy w Polskę silną, sprawną, niezależną i ambitną. Polskę, w której zachowana jest równowagą pomiędzy wolnością i odpowiedzialnością obywatelską. Zmiana w państwie to nigdy nie kończący się proces. Dlatego nie tylko zwracamy uwagę na niedoskonałości i wyzwania, lecz też proponujemy rozwiązania. Dbamy jednocześnie by były one łatwo dostępne i przystępne w odbiorze, bo decydować o kształcie Państwa powinni móc wszyscy, a nie tylko uprzywilejowani. Zmiana bowiem zaczyna się od każdego z nas.
Jan III Sobieski
Król Polski, wybitny strateg, dowódca i dyplomata, myśliciel i poliglota, mecenas kultury i nauki, polski patriota i wybitny Europejczyk.
Po ukończeniu Kolegium Nowodworskiego i Akademii Krakowskiej, przez dwa i pół roku zwiedzał Kraje Europy Zachodniej. Poznał wielu wybitnych dowódców i przywódców politycznych, m.in. Wielkiego Kondeusza, króla Karola II Stuarta, Wilhelma II Orańskiego.
W latach 1659, 1662 i 1664 był posłem na sejm; podczas tego ostatniego przyjął także laskę marszałkowską. Godność tę od 1666 roku łączył z funkcją hetmana polnego koronnego a od 1668 hetmana wielkiego koronnego. Sprawował odtąd władzę nad wojskiem i w znacznej mierze nad dyplomacją państwową, stał się więc jednym z najważniejszych polityków i potężnych ludzi w państwie. Już wtedy wzywano go do przejęcia kontroli nad Rzecząpospolitą, ale nie skorzystał z szansy na przejęcie władzy jako dyktator. Koronę przyniosły mu dopiero w 1674 roku zwycięstwa nad Imperium Osmańskim.
Był świadomy kryzysu Rzeczpospolitej i dążył do przeprowadzenia reform, które wzmocniłyby pozycję państwa i władcy wobec prywatnych interesów możnych. W tym celu dążył do uporządkowania obrad sejmowych i ograniczenia roli sejmików, a także ustanowienia monarchii dziedzicznej. Zmian tych ze względu na opozycję wewnętrzną, jak i konieczność skoncentrowania się na rozwiązywaniu niekorzystnej dla Polski sytuacji międzynarodowej nie udało się jednak przeprowadzić.
Z sukcesem zreformował za to Sobieski wojska Rzeczypospolitej, zmieniając ich organizacje i wyposażenie. Zreformowane wojsko niestety nie przyczyniło się do poprawy geopolitycznej pozycji Polski, w szczególności umocnienia nad Bałtykiem czy odzyskania strategicznego Kamieńca Podolskiego. To jednak dzięki niemu Jan III Sobieski przeszedł do historii jako obrońca Wiednia w 1683 r.
