Kto rządzi w Unii Europejskiej (UE)? Kanclerz Merkel, urzędnicy brukselscy, a może rynki finansowe? Trudno w krótkim artykule odpowiedzieć na to pytanie. Dlatego skupiam się jedynie na tworzeniu prawa w Europie. Kto ma największy wpływ na legislację europejską?
Dlaczego nie rządzi Komisja?
W procesie legislacyjnym w UE dużą rolę odgrywają trzy instytucje. Najpierw projekt przygotowuje Komisja Europejska i występuje z inicjatywą regulacyjną. Później decyduje Rada i Parlament Europejski. Z dalszych rozważań wyłączam jednak Komisję. Należałoby uznać, że ze względu na prawo inicjatywy rola tej instytucji jest stosunkowo duża. Jednak specjaliści wskazują[ref]S. Bailer (2013): An Agent Dependent on the EU Member States? The Determinants of the European Commission’s Legislative Success in the European Union, Journal of European Integration, published online: 30 Jul 2013, http://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/07036337.2013.809342, [dostęp: 27.12.2013].[/ref], że Komisja pozostaje pod silnym wpływem innych aktorów, zwłaszcza wiodących państw członkowskich[ref]D. Panke (2012): Lobbying Institutional Key Players: How States Seek to Influence the European Commission, the Council Presidency and the European Parliament, Journal of Common Market Studies, vol. 50, nr 1, s. 129-150. [/ref] lub stanowiska Parlamentu Europejskiego. Jej znaczenie polega na umiejętności wygrywania sporów między tymi aktorami, ale sama nie ma odpowiedniego mandatu politycznego (legitymacji) dla skutecznego forsowania własnego stanowiska[ref]A. Rusmussen (2011): Early conclusion in bicameral bargaining: evidence from the codecision procedure of the European Union, European Union Politics, vol. 12, nr 1, s. 41-64. [/ref]. Inni wskazują[ref]Ch. Crombez (1997): The Co-Decision in the European Union, Legislative Studies Quarterly, vol. 22, nr 1, s. 97-119.[/ref] na znaczące osłabienie roli Komisji w wyniku wprowadzenia procedury kodecyzji (w 1992 roku). Przede wszystkim dlatego, że uniemożliwiono wycofanie projektu własnej inicjatywy ustawodawczej przez Komisję w sytuacji, kiedy nie akceptuje ona zmian wprowadzonych w trakcie negocjacji między Radą a Parlamentem Europejskim. Dochodzą do wniosku (w oparciu o badania statystyczne)[ref]R. Costello, R. Thomson (2013): The distribution of Power among EU institutions: who wins under codecision and why? Journal of European Public Policy, vol. 20, nr 7, s. 1025-1039.[/ref], że w ramach kodecyzji wpływ Komisji na legislację europejską jest minimalny, tj. bliski zerowego. Z tych wszystkich względów w dalszej analizie skupiam się na rozgrywce politycznej prowadzonej w Radzie i Parlamencie.
Kto rządzi w Radzie?
Należy podkreślić, że wiodące znaczenie mają tu interesy narodowe. Decyzje opierają się na rywalizacji między tymi interesami i negocjacjach prowadzących do przetargu politycznego. Polega on na swoistej wymianie korzyści między poszczególnymi państwami, na przykład w formie przyjmowania rozwiązań pakietowych lub umawiania się odnośnie wzajemnego poparcia w kolejnych projektach regulacji[ref]J. Golub (2012): Cheap dates and the delusion of gratification: are votes sold or traded in the EU Council of Ministers? Journal of European Public Policy, vol. 19, nr 2, s. 141-160. [/ref].
Socjolog, politolog i historyk. Wykładowca Uniwersytetu Warszawskiego. Specjalizuje się w analizie polityk gospodarczych w UE i w państwach członkowskich, a także w zarządzaniu publicznym, geoekonomii, europeizacji i myśli teoretycznej dotyczącej integracji europejskiej. Ostatnio opublikował: „Pokryzysowa Europa” (PISM 2018). Stypendysta Uniwersytetu w Oxfordzie, Europejskiego Instytutu Uniwersyteckiego we Florencji, Uniwersytetu Yale, Uniwersytetu Georgetown, a także instytutu Nauk Społecznych im. Max’a Planck’a w Kolonii.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
Kto rządzi w Europie?
Kto rządzi w Unii Europejskiej (UE)? Kanclerz Merkel, urzędnicy brukselscy, a może rynki finansowe? Trudno w krótkim artykule odpowiedzieć na to pytanie. Dlatego skupiam się jedynie na tworzeniu prawa w Europie. Kto ma największy wpływ na legislację europejską?
Dlaczego nie rządzi Komisja?
W procesie legislacyjnym w UE dużą rolę odgrywają trzy instytucje. Najpierw projekt przygotowuje Komisja Europejska i występuje z inicjatywą regulacyjną. Później decyduje Rada i Parlament Europejski. Z dalszych rozważań wyłączam jednak Komisję. Należałoby uznać, że ze względu na prawo inicjatywy rola tej instytucji jest stosunkowo duża. Jednak specjaliści wskazują[ref]S. Bailer (2013): An Agent Dependent on the EU Member States? The Determinants of the European Commission’s Legislative Success in the European Union, Journal of European Integration, published online: 30 Jul 2013, http://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/07036337.2013.809342, [dostęp: 27.12.2013].[/ref], że Komisja pozostaje pod silnym wpływem innych aktorów, zwłaszcza wiodących państw członkowskich[ref]D. Panke (2012): Lobbying Institutional Key Players: How States Seek to Influence the European Commission, the Council Presidency and the European Parliament, Journal of Common Market Studies, vol. 50, nr 1, s. 129-150. [/ref] lub stanowiska Parlamentu Europejskiego. Jej znaczenie polega na umiejętności wygrywania sporów między tymi aktorami, ale sama nie ma odpowiedniego mandatu politycznego (legitymacji) dla skutecznego forsowania własnego stanowiska[ref]A. Rusmussen (2011): Early conclusion in bicameral bargaining: evidence from the codecision procedure of the European Union, European Union Politics, vol. 12, nr 1, s. 41-64. [/ref]. Inni wskazują[ref]Ch. Crombez (1997): The Co-Decision in the European Union, Legislative Studies Quarterly, vol. 22, nr 1, s. 97-119.[/ref] na znaczące osłabienie roli Komisji w wyniku wprowadzenia procedury kodecyzji (w 1992 roku). Przede wszystkim dlatego, że uniemożliwiono wycofanie projektu własnej inicjatywy ustawodawczej przez Komisję w sytuacji, kiedy nie akceptuje ona zmian wprowadzonych w trakcie negocjacji między Radą a Parlamentem Europejskim. Dochodzą do wniosku (w oparciu o badania statystyczne)[ref]R. Costello, R. Thomson (2013): The distribution of Power among EU institutions: who wins under codecision and why? Journal of European Public Policy, vol. 20, nr 7, s. 1025-1039.[/ref], że w ramach kodecyzji wpływ Komisji na legislację europejską jest minimalny, tj. bliski zerowego. Z tych wszystkich względów w dalszej analizie skupiam się na rozgrywce politycznej prowadzonej w Radzie i Parlamencie.
Kto rządzi w Radzie?
Należy podkreślić, że wiodące znaczenie mają tu interesy narodowe. Decyzje opierają się na rywalizacji między tymi interesami i negocjacjach prowadzących do przetargu politycznego. Polega on na swoistej wymianie korzyści między poszczególnymi państwami, na przykład w formie przyjmowania rozwiązań pakietowych lub umawiania się odnośnie wzajemnego poparcia w kolejnych projektach regulacji[ref]J. Golub (2012): Cheap dates and the delusion of gratification: are votes sold or traded in the EU Council of Ministers? Journal of European Public Policy, vol. 19, nr 2, s. 141-160. [/ref].
Źródło: Nowa Politologia. Czytaj dalej…
Autor
prof. Tomasz G. Grosse
Socjolog, politolog i historyk. Wykładowca Uniwersytetu Warszawskiego. Specjalizuje się w analizie polityk gospodarczych w UE i w państwach członkowskich, a także w zarządzaniu publicznym, geoekonomii, europeizacji i myśli teoretycznej dotyczącej integracji europejskiej. Ostatnio opublikował: „Pokryzysowa Europa” (PISM 2018). Stypendysta Uniwersytetu w Oxfordzie, Europejskiego Instytutu Uniwersyteckiego we Florencji, Uniwersytetu Yale, Uniwersytetu Georgetown, a także instytutu Nauk Społecznych im. Max’a Planck’a w Kolonii.