16 lutego 2016 r. Rada Ministrów przyjęła Uchwałę 14/2016 w sprawie przyjęcia „Planu na rzecz odpowiedzialnego rozwoju” (tzw. Plan Morawieckiego). Jest to bez wątpienia najbardziej ambitny plan przyjęty przez polski rząd od decyzji o ubieganiu się o członkostwo w Unii Europejskiej. Plan ten stwierdza, że wobec wyczerpania się dotychczasowej formuły wzrostu, Polska potrzebuje nowego modelu rozwoju gospodarczego, opartego o pięć filarów: reindustrializację, rozwój innowacyjnych firm, budowanie kapitału dla rozwoju, ekspansję zagraniczną oraz zrównoważony rozwój społeczny i regionalny.

Realizacja Planu wymaga zapewnienia znaczących nakładów finansowych. Przewiduje on, że będą pochodzić z pięciu obszarów: polskich firm, sektora bankowego, funduszu rozwojowego, funduszy Unii Europejskiej oraz instytucji międzynarodowych.

Jak pokazują przykłady wielkich planów rozwojowych z przeszłości, kluczowymi warunkami powodzenia planu jest zapewnienie przez dany rząd długofalowego finansowania i opracowanie strategii jego implementacji. Tak działały nie tylko Stany Zjednoczone czy kraje Zachodu, ale również II Rzeczpospolita tuż po odzyskaniu niepodległości.

Poniższa analiza jest propozycją:

• rozwiązania problemu sfinansowania roszczeń reprywatyzacyjnych,
• zbudowania przez rząd Rzeczypospolitej innowacyjnego mechanizmu finansowania strategicznych projektów rozwojowych, przedstawionych w tzw. Planie Morawieckiego.

Zgodnie z ostatnim sondażem IBRiS, opublikowanym przez Rzeczpospolitą 29 sierpnia 2016, 57% Polaków jest za przeprowadzeniem reprywatyzacji. Ostatnie afery z gruntami w Warszawie pokazują, że brak uregulowania tej kwestii pociąga za sobą negatywne konsekwencje. Autorzy pokazują mechanizm finansowy, umożliwiający sfinansowanie reprywatyzacji bez dodatkowego obciążenia budżetu państwa. Są przekonani, że rozwiązanie zaproponowane w analizie – Program Dziedzictwa II RP – może wykreować dodatkowe 100 do 150 mld zł środków na inwestycje rozwojowe. Wolna Polska, nie naprawiła szkód związanych z komunistyczną grabieżą majątków w latach 1944-62. Te zaniedbanie można teraz przekuć w sukces inwestycyjny i rozwojowy.