Celem niniejszego raportu jest przedstawienie regulacji prawa podatkowego związanych z opodatkowaniem usług menedżerskich. Przesłanką do napisania niniejszego raportu były sygnały o tym, że przepisy podatkowe dyskryminują menedżerów w stosunku do pozostałych grup zawodowych. Analiza dotyczy aspektu ewolucyjnego – obejmuje regulacje występujące zarówno przed 1 stycznia 2003 roku, stan prawny funkcjonujący w 2003 roku, stan prawny w okresie 1 stycznia – 30 kwietnia 2004 roku i stan po 1 maja 2004 roku. Analiza zmian w polskim prawie podatkowym pozwoli na uchwycenie tendencji w zakresie opodatkowania menedżerów oraz pozwoli na zweryfikowanie działań ustawodawcy i rządu – deklarujących, że priorytetem polityki powinno być sprzyjanie rozwojowi gospodarczemu.

Osoby świadczące usługi menedżerskie są ważnym ogniwem w procesie organizacji pracy. Menedżerowie to (z założenia) najlepiej wykształceni, zdolni, kreatywni i dynamiczni pracownicy sprawiający, że przedsiębiorstwa rozwijają się i są konkurencyjne. Trudno jest skwantykować jak duży wpływ ma jakość menedżerów na wzrost PKB – powinno być to elementem badań z zakresu ekonomii – można jednak z pewnością założyć, że ścisła relacja istnieje.

Zasada sprawiedliwości podatkowej zakłada, że podatnicy powinni być równo traktowani. Pojęcie sprawiedliwości utożsamia się często z pojęciem równości. Zarówno  względy aksjologiczne jak i pragmatyczne skłaniają do postawienia tezy, że regulacje prawne nie powinny zniechęcać menedżerów do podejmowania działalności  zarobkowej w Polsce. Menadżerowie nie powinni być ani uprzywilejowaną ani upośledzoną (pod względem podatkowym) grupą zawodową.

W powtarzanych często potocznych opiniach podkreśla się, że menadżerowie są grupą zawodową w pewien sposób uprzywilejowaną pod względem pozycji zawodowej i  zarobków. Szereg ujawnianych przez media nieprawidłowości (np. przestępstwa tzw. „białych kołnierzyków”, niewypłacanie wynagrodzeń pracownikom itd.) powoduje, że menadżerowie w odczuciu społecznym uznawani są często za osoby „nietykalne”. Wskazuje się również na możliwości unikania opodatkowania między innymi poprzez zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów wydatków na cele osobiste. Być może wskazane wyżej patologie i fałszywie pojęta idea sprawiedliwości skłania ustawodawcę do wprowadzania w prawie podatkowym dodatkowych ograniczeń i wzmacniania efektu progresji. Takie postępowanie może   jednak spowodować efekt odwrotny od zamierzonego. Zwiększanie presji podatkowej prowadzi bowiem często nie do poprawienia dyscypliny, ale do ucieczki w szarą strefę lub ograniczania aktywności.